Over de controverse tussen Alicia Montoya en Inger Leemans
dinsdag 14 februari 2017 – Op de grens van januari en februari ging er in de kleine wereld van de beoefenaren van de studie van de Verlichting een bommetje af.
Ging op 30 januari in NRC-Handelsblad de vlag nog uit, omdat Alicia Montoya, de Nijmeegse hoogleraar Franse letterkunde, een ‘Ammodo KNAW Award’ verdiende met haar onderzoek naar achttiende-eeuws boekenbezit.
Toen ik het interview met haar las, had ik wel het idee dat de conclusies al geschreven waren: de middenklasse las ‘vooral over God en gebod’. Ik riep mezelf voorzichtig tot de orde: ja, maar zo’n onderzoek kan veel preciezer aan het licht brengen hoe het zit, misschien gaat het in eerste instantie om intuïties en veronderstellingen en niet om ‘conclusies vooraf’. Die laatste uitdrukking ontleen ik aan mijn leraar geschiedenis van weleer, dr Piet Hasselton.
Op 1 februari reageerde de Amsterdamse hoogleraar Inger Leemans met heel wat minder reserve. Haar reactie opende omineus met de mededeling dat zij ‘Alicia Montoya de prijs van harte’ gunde, maar daarmee waren de vriendelijke woorden dan ook op. Volgens Leemans was het onderzoek, dat Montoya initieerde, al verricht. En nog niet eens zo lang geleden, door de zogeheten Utrechtse school van Kloek en Mijnhardt.
Leemans lijkt in het meningsverschil over de beste papieren te beschikken, maar wat haar positie verzwakt, is dat zij zich baseert op de gedrukte tekst van een vraaggesprek. Of die tekst geautoriseerd is? Iedereen die wel eens wat zinnen in een microfoon heeft mogen blazen, weet dat vertekening en verdraaiing de vaste metgezellen zijn van de interviewer.
Spreken Montoya en Leemans dezelfde taal, gaat het om hetzelfde corpus. Met spanning wacht ik op een voortzetting van het debat: laat Montoya het erbij zitten of is de strijdbijl telefonisch begraven? Zonder vervolg is het een spannende geschiedenis die na hoofdstuk 2 afbreekt. Hoe nu? — Peter Altena
RSS - berichten