Heel veel zij

Els Kloek in de Maand van de Geschiedenis

dinsdag 5 november 2019 – In de Maand van de Geschiedenis bundelde Els Kloek een groot aantal van haar verspreide publicaties in een elegant boekje, getiteld Vrouwen en kinderen eerst. Over 1001 vrouwen, de canon en ‘de achterkant’ van de geschiedenis.

Alleen al de schitterende illustratie op het omslag, Siep van den Bergs portret van een lezende Fie Werkman, rechtvaardigt aanschaf en op korte termijn de reis naar Museum Belvedère, waar het geschilderd portret te zien is.

Zijn bundels met verspreide stukken vaak vrolijke bazars – je komt ogen tekort, maar je verlaat de winkel met een lege boodschappentas –, in Els Kloeks bundel geven de stem en het ‘programma’ van de schrijfster de bundel samenhang. Haar boek kenmerkt zich door een grote monterheid. Als in het verleden een oude heer zich al eens misprijzend heeft uitgelaten over de bestudering van vrouwenlevens, dan haalt Els Kloek haar gelijk haast laconiek. De vertellingen over heldinnen en oplichtsters worden geamuseerd gedaan. Van doctrinaire visies moet Els Kloek niet veel hebben; met veel energie verdedigt zij Ayaan Hirsi Ali tegen de aanvallen van ‘gendergeleerden’. 

De in Vrouwen en kinderen eerst gebundelde ‘losse stukken’ bestaan dankzij het ‘grote werk’, door Els Kloek in de voorbije jaren ondernomen: de twee bundels 1001 vrouwen. Die bundels gaan nooit meer weg, nu ja, de komende twintig jaar dan toch. En in nieuwe gedaante blijven de 1001 vrouwen zeker een eeuwtje.

In de bundel treffen we ook een interessant stuk aan over het tijdschrift De Recensent voor Vrouwen, dat van 1795 dateerde. Overbodig te zeggen dat het blad ook al een plaats gevonden heeft in de ENT.

Met een zekere melancholie aanvaardt Els Kloek het lot in de ogen van lateren allengs representant van een vorige generatie te zijn. Die zogenaamd ‘vorige generatie’ heeft intussen wel voor enkele monumenten gezorgd. Wie op de schouders klimt van die vorige generatie krijgt vergezichten die een halve eeuw hiervoor onmogelijk waren. Ik vertrouw erop dat de droefgeestigheid in Els Kloeks laatste hoofdstukje weldra plaats maakt voor hernieuwde moed en opgewektheid. – Peter Altena

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.