zondag 8 juli 2012 – In zijn bloemlezing De Nederlandse Poëzie van de 17de en 18de eeuw in 1000 en enige gedichten (Amsterdam, 1986) nam Gerrit Komrij maar liefst vijf gedichten van Weyerman op. Dat voelde indertijd als een enorm eerbetoon aan Weyerman.
Komrij kon Weyerman wel waarderen. In NRC Handelsblad scheef hij over het gedicht ‘Zongedachten’, uit Weyermans Vrolyken Tuchtheer, p. 139 (bron): ‘Alles als illustratie van de inzet dat de Slaapgod de gedachten die zich bij zonlicht in onze ziel hebben vastgezet, op zijn spinnewiel herspeelt. Is het geen prachtig gedicht voor een geboren prozaïst?’
Het aardigste gedicht dat Komrij in zijn bloemlezing opnam, is ‘Vaar wel aan myn geboorteplaats’, uit deel 1 van de Echo des Weerelds (1726). Hieronder opnieuw geciteerd, deze keer als eerbetoon aan Komrij (voor oorspronkelijke layout, zie hier). — AB
HET VAAR WEL AAN MYN GEBOORTEPLAATS.
Door Jacob Campo Weyerman.Vaar wel myn Land, myn Zanggodin,
Myn Schulden, en myn wufte Min,
Het Nootlot is de Winter-spin,
Die fel verbolgen,Myn Licghaam waagt aan Nereus Storm,
My Kerkert in een Houte Vorm,
En parst en drukt om als een Worm,
Zyn Spyt te volgen.Doch baar en tier, ’k ben onverschrikt;
’t Is beter doch op Zee gestikt,
Als aan der Heyde Schraal * gemikt,
Dood arm te leeven.’t Is beter op dees’ Wester-klomp,
Te tuureluuren, als zig plomp
Verlooren aan een ouden Romp
Om ’t Geld te kleeven.Vaar wel Gejuygh, ’t Poeetisch Loon;
Vaar wel de Munt van Ha dat ’s Schoon!
Je steekt een Baak zelfs na de Kroon,
Met Schimpdichts lanssen.Maar als de Klok van Eene slaat,
Dan weet Apollos Zoon geen raat
Om aan ’t Servetsteegs dor Gebraat
Zig zat te Schranssen.Dan stuyft hy als een Mosse veer,
Den Dam op en de Beurssluys neer,
Om, kon ’t geschieden, op het Smeer
Eens Zots te teeren.Doch lukt dat al voor ’t Middagmaal,
Dan is hy ’s Avonds even schraal,
En zingt gelyk een Kerk Koraal
Den Miserere.* Mik is een soort van Brood waar mee de Meyerysche en Breedaasche Boeren te Markt komen.
RSS - berichten