dinsdag 6 november 2012 – Op 30 april 1789 vond de inauguratie plaats van Amerika’s eerste president, George Washington. Sinds de Onafhankelijkheidsoorlog gold Washington als Vader des Vaderlands. Zijn verkiezing was daardoor op voorhand al een uitgemaakte zaak. In The papers of George Washington staat een overzicht van de stemmen in 1789.
Ook in Nederland volgde men belangstellend de politieke ontwikkelingen in de kersverse democratie, aan de overkant van de plas. De Oprechte Haerlemsche courant van 20 juni 1789 opent met een uitvoerig bericht, gedateerd een dag na de inauguratie:
NIEUW YORK den eersten Mai.
Gisteren werd de groote en doorluchtige Washington, de Redder van zyn Vaderland, tot de hooge Waardigheid van eersten Magistraatspersoon der Vereenigde Staaten van Noord-Amerika ingehuldigd, zynde hy bevoorens door de eenpaaarige stemmen eener Natie daartoe geroepen.
De plechtigheid, daarvan evenaarde door haaren luister en staatsty de gewichtige gelegenheid, welke ze had doen gebooren worden. Zyne Excellentie, onder eene Eskorte van de Kompagnie Dragonders en het Legioen, door den Kolonel Lewis gekommandeerd, en door een Comitté uit den Raad en de Kamer der Representanten verzeld, van zyn Huis naar de Zaal van de Vergadering der Bondgenooten geleid, alwaar hy door de twee Kamers van het Congres, in de Raadkamer vergaderd, ontvangen werd.
Van daar ging de Heer Washington, door alle de Leden gevolgd, naar de Galdery, die voor de Zaal is , daar hy, voor het oog van het Volk, den Eed, door de Constitutie voorgeschreeven, deed.
De Kanselier van den Staat van Nieuw-York, die hem het Formulier had voorgeleezen, riep toen met luide stem: Lang leeve GEORGE WASHINGTON, President der Vereenigde Staten! Een wensch die door een ontelbaare menigte Burgers, op de Plaats vergaderd, werd herhaald, welke, door hunne toejuichingen en andere blyken van vrolykheid, de Liefde en den Eerbied, welken zy het Doorl. Opperhoofd der Wetgevende Magt der Confederatie toedraagen, duidelyk betoonen.
In de Zaal teruggekomen zynde, deed de heer Washington aan de beide Kamers eene Aanspraak, die vol gevoel was. […]
Des avonds werd ‘er een heerlyk Kunstvuurwerk afgestoken onder directie van den Kolonel Bauman. De Hotels der Ministers van Frankryk en Spanje waren zeer prachtig geïllumineerd.
By deeze gelegenheid heeft de heer Washington een nieuwen trek gevoegd by het uitmuntend Karakter, welk hem by laate nakomelingschap als een model van verlicht en onbaatzuchtig Patriotismus zal doen beschouwd worden.
Men weet, dat hy alle belooning in Geld of Goederen, welken men Hem voor zyne onsterfelyke Diensten, in de hoedaanigheid van Opper-Krygsbevelhebber door hem aan zyn Vaderland beweezen, heeft willen geeven, standvastig geweigerd heeft. Als Hoofd der Burgerlyke Magt heeft hy op nieuw van alle dergelyke voordeelen afstand gedaan, en zulks op het einde zyner Aanspraak, by die gelegenheid gedaan, openlyk verklaard.
Wie het portret van George Washington kent, ziet onmiddellijk zijn samengeknepen lippen voor zich. Het was geen zuinigheid, maar een fout gebit. Toen hij tot president werd gekozen, had hij nog maar één tand. Hij had dan ook een hele set valse gebitten: in hout, in ivoor, in lood, in goud.
Geen van die gebitten zat lekker. Aan zijn tandarts vroeg hij zijn defecte lievelingsgebit snel te repareren: ‘I would thank you for returning them as soon as possible for although I now make use of another set, they are both uneasy in the mouth and bulge my lips out in such a manner as to make them appear considerably swelled.’ (bron)