dinsdag 4 december 2012 – Gisteren is Jeroen Willems plotseling overleden. Een geweldig acteur en een bevlogen regisseur. Hij speelde veel in Nederland, maar zijn loopbaan had intussen een Europese vlucht genomen.
Eén keer zag ik hem van nabij, in het kerkje van de Beemster, waar Adriaan Wolff als predikant had gestaan en Elisabeth Bekker had gezucht, gedacht en geschreven. In 2004, bij de lancering van Onbreekbare burgerharten, verzamelden zich velen die Wolff & Deken een warm hart toedroegen.
Kees ’t Hart las het gedicht voor waarin hij Elisabeth Bekker zijn liefde verklaarde en Jeroen Willems liet delen van de door hem geregiseeerde voorstelling Ach Deken! Deken ach! Mijn waarde Wolff in reprise gaan. Henriëtte Koch en Robijn Wendelaar, die het stuk in de seizoenen 1997-1998 en 1998-1999 gespeeld hadden, maakten veel indruk, maar misschien meer nog de toewijding waarmee Jeroen Willems het ‘kleine optreden’, jaren later, serieus nam. Ik geloof dat hij waarachtig nerveus was, maar tegelijkertijd ook vastberaden.
Ik geloof dat we hem met een fles wijn bedankt hebben of met een bos bloemen of zelfs dat niet. Pas later, toen Willems overal triomfen voerde, drong het tot me door wat een geluk we in de Beemster hadden gekend. Voor Jeroen Willems leek het die middag vanzelfsprekend dat hij Wolff en Deken zeven jaar na dato, op de plaats van herinnering, liet terugkeren. Omdat hij dat de schrijfsters, zijn acteurs en zijn regie schuldig was? Een indrukwekkende man. — PA