Kwezels dansen niet

Kwezels dansen nietwoensdag 29 mei 2013 – Of we ze nu klopjes, kwezels of geestelijke dochters noemen, allemaal zijn het vrome vrouwen die een ongehuwd leven leidden ten dienste van God.

Ze hadden zich echter niet door eeuwige geloften gebonden aan een klooster. Ook hadden ze zich niet van de buitenwereld afgesloten. De meesten hadden zelfs een beroep en een eigen inkomen.

In het boek Kwezeltjes dansen niet wordt het leven van Vlaamse kwezels uit de 17e en 18e eeuw uitvoerig beschreven. Citaat uit een lezenswaardig interview met de auteur, historicus Michel Nuyttens:

Soms zag je dat twee geestelijke dochters ervoor kozen om samen te wonen, buiten een gemeenschap. Ze sloten dan zelfs een samenlevingscontract af bij een notaris. Maar ook daar zie je dat veel kwezels na een tijdje het contract verbreken omdat het toch niet zo eenvoudig blijkt. Het was trouwens niet zo dat er geen ruimte was voor affectie, ook al was die niet toegelaten. Zo zijn er bij de geestelijke dochters zelfs een aantal kinderen verwekt door hun biechtvaders.

Op grond van veel archiefmateriaal en egodocumenten krijgt de lezer een beeld van de Umwelt van de kwezels: van onrechtvaardige oversten, wrede biechtvaders, pestende kwezel-huisgenoten. Het boek behandelt kwezels als historisch fenomeen. Wie waren zij? Uit welke milieus kwamen ze? Waarom besloten ze om als kwezel door het leven te gaan? Bestonden er ook mannelijke kwezels?

Hun reputatie werd er op den duur niet beter op. Ze werden als sullige dames afgeschilderd. Maar ondanks hun soms extreme vroomheid – sommigen knielden op een spijkermat, aten staande hun bordje leeg of droegen een doornenkroon onder hun kapje – kregen ze uiteindelijk de bijnaam papenhoeren.

¶ Michel Nuyttens, Kwezeltjes dansen niet. Kwezels en devote gemeenschappen in Vlaanderen in de 17de en 18de eeuw. Leuven, Davidsfonds Uitgeverij, 2013. ISBN 9789058269362. Prijs: € 27,50 (208 blzz).

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.