Swift en Guinness van Dublin

Borstbeeld van Jonathan Swift in The Long Room, Trinity College, Dublin.

woensdag 8 november 2017  Bijna twintig jaar later andermaal in Dublin – in 1999 het congres van ISECS, o zo lang geleden, nu een dag te vroeg en ook bijtijds om stil te staan bij de sterfdag van Jonathan Swift. De deken overleed er 19 oktober 1745, wij waren de achttiende in St Patrick’s Cathedral en op de sterfdag zelf in The Long Room (Trinity College).

In St Patrick’s ligt Swift begraven, nabij zijn Stella. Op de kerkvloer, nabij de ingang, is de herinnering aan Swift onontkoombaar. Hij was er tientallen jaren deken en is nu zeer aanwezig. Van hem is er een borstbeeld, een dodenmasker en allerlei parafernalia. In de winkel, ongegeneerd in de kerk, is werk van Swift te koop.

In The Long Room, een overweldigende boekengang, is Swift ook al te vinden. In het gezelschap van de grote geesten en de schrijvers die voor de eeuwigheid schreven. Het lijkt er bij al die verering op dat zijn satire niet langer pijn doet.

Misschien is verering – canonisering en bestudering – ook wel de beste manier om de snijtanden van de hekelschrijver bij te slijpen tot een aanvaardbare tandjes. Misschien ook slijpt de afstand in de tijd de scherpe tanden. Een dode hekelschrijver doet geen zeer meer? Of dankt hij zijn roem vooral aan Gulliver en geldt de satire als verwaarloosbare en te verontschuldigen bijzaak?

Bij het bezoek aan de kathedraal trof me de bijzondere rol van Benjamin Guinness, juist ja van het donkere bier ‘waar je van moet houden’ (al is er in Ierland geen ontsnappen mogelijk; in 1999 liet Karel Bostoen me nog heerlijke Kilkenny’s drinken, maar die kon afgelopen week niet meer getapt worden, het was Guinness voor en na). Die zoon van het nationale bier had in 1860 de restauratie van de ernstig vervallen kathedraal voor zijn rekening genomen.

Of  het met een dronken hoofd of in alle nuchterheid was, is onzeker, maar Guiness trok zich niets aan van eigentijdse opvattingen over hoe de kerk er in een grijs verleden uit zag en er nu uit zou moeten zien. Hij maakte van de kerk een aantrekkelijke bazar: nationaal museum en kerk, hier de preekstoel van Swift en daar nog een andere. Uiteraard was er na de voltooiing van de restauratie kritiek, maar die is intussen verstomd. De restauratie van 1860, een geweldig voldongen feit, is vermoedelijk ook al weer voorwerp van studie. Wie Dublin bezoekt, mag St Patrick’s  niet vergeten!

Authentiek of niet, de St Patrick’s  bewijst Swift alle eer, The Long Room huldigt hem als een van de grote zonen van Ierland. Ook wel merkwaardig dat zo’n lastpak het na zijn dood schopt tot lieveling. – Peter Altena

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.