zaterdag 29 oktober 2022 – Twee maanden nadat Maria van Antwerpen, aka de Bredase heldinne, de poorten van de Bredase provoost voor zich geopend zag, werd ook Kersteman op vrije voeten gesteld. Thomeze zat hem nog altijd op de hielen met brieven waarin hij afbetalingen van de nog openstaande schuld opeiste. Wellicht werd Kersteman er nerveus van, vooral omdat zijn superieuren vonden dat de goede naam van het regiment op het spel stond.
Kersteman kon de druk van zijn meerderen niet weerstaan en begaf zich daarom vrijwillig in civiel arrest om in alle rust een pleidooi te schrijven waarin hij zichzelf vrijpleit. Zijn rijke oom uit Rotterdam trok definitief de handen van hem af en verklaarde, ik citeer, ‘hem liever te sien ophangen als een duit voor hem te willen betalen’.
Er volgde opnieuw een veroordeling: Kersteman werd uit het leger ontslagen. Maar de vrijheid lachte hem nog niet toe, want zijn moeder en oom hadden over hun foute zoon resp. neef zo veel belastend materiaal verzameld, dat ze hem in Rotterdam achter slot lieten zetten. Pas 6,5 jaar later stond hij daar buiten de poort. Dertig jaar oud. Inmiddels een paar romans op zijn naam en nog een rijke carrière voor zich.
Maar toch, wel een strafblad. Moraal van het verhaal: Kersteman was bepaald geen lieverdje. Je kunt je afvragen of dit het gevolg was van nature of nurture. De waarheid ligt natuurlijk in het midden, al moet gezegd dat er wel een avontuurlijke trek in de familie zat. Neem François Kersteman (†1669), die in 1641 als regimentsarts met kolonel Van Till uitvoer naar Portugal. Daar aangekomen ging hij zijn zwager bezoeken, zonder evenwel verlof daarvoor te vragen. Na enkele maanden keerde hij eindelijk terug maar hem werd gelijk de wacht aangezegd. Deze François ging vervolgens in Lissabon aan de slag als chirurgijn, maar na klachten werd hij achter slot en grendel gezet. Hij schijnt daar uiteindelijk te zijn overleden.
Ander voorbeeld, wat braver deze keer maar niet minder avontuurlijk: Lieven Kersteman, de jongste zoon van betovergrootvader Hendrick Kersteman. Ook hij zocht het avontuur op. Of anders zocht het avontuur hem wel op. Deze Lieven was van 1663-1668 consul van Salé, vlak bij Rabat, in Barbarije (Marokko). De stad was een berucht kapersnest waar vele witte en zwarte slaven werden verhandeld (zie foto).
Over beide voorouders schrijft onze Franciscus Lievens Kersteman in zijn autobio geen woord. De vraag is zelfs of hij van deze avonturiers in zijn familie op de hoogte was. Hoe dan ook is het begrijpelijk dat hij alles wat een smet op zijn blazoen was, wegliet in zijn autobiografie. Het viel me op dat hij aan Breda erg weinig aandacht schenkt. Zelfs Maria van Antwerpen, met wie hij goede sier had kunnen maken, krijgt nauwelijks aandacht. Vermoedelijk kon hij van zijn Bredase jaren alleen bittere chocola maken, en dat verkoopt niet.
Wel schrijft Kersteman over een Franssprekend meisje met baby dat hij op de Gilzesche Heide aantrof. Ze doet al kermend haar verhaal over de vader van het kind, die haar had verleid toen ze nog in het klooster zat. Gelukkig voor haar regelde Kersteman alsnog dat de boosdoener met haar trouwde. Ik citeer tot slot Kersteman, die met het nodige tromgeroffel over het happy end schrijft:
Alle de officieren van ons regiment werden op de bruiloft genodigd, doch ik had bij toeval juist dien dag de frontwacht, zo dat ik er niet tegenwoordig kon zijn. Maar men zond mij een smaakelijke appeltaart en twee gebraade hoenders, waarmede ik genoegen nam.
– Rietje van Vliet (slot)
¶ Eerdere afleveringen over Kersteman in Breda: De adellijke afkomst van Kersteman (20-10-2022), De ruziënde ouders van Kersteman (21-10-2022), Kersteman als flierefluiter (24-10-2022), Kerstemans eerste verblijf in Breda (26-10-2022) en Kersteman achter de tralies (28-10-2022).